Karoohart by die Stasie

Waar spore mekaar kruis en drome koers kry — welkom by Calitzdorp Stasie, waar elke roeslyn 'n storie fluister uit die hart van die Karoo.

Tussen klippe en kameeldoringbome,waar die wind stories fluit oor ou spoore,staan die Stasie — stil maar lewend,’n ankerpunt vir siele wat dolend soekend is.

Die son bak goud op sinkdak en sand,elke kraak in die houtvloer vertel van ‘n landwaar tyd stadig stap, soos ‘n ou perdwat sy roete ken sonder haas of erns.

Karoo, jy’s nie leeg nie — jy’s wyd en waar,met sterre wat skitter soos drome daar bo.Die nag sing sag met ‘n stilte so diepdat ‘n mens weer kan hoor hoe herinneringe spreek.

By die Stasie, tussen vuurhout en wyn,waar pizza geure meng met roet en trein,staan mense stil — nie net vir rus nie,maar om weer hulself te vind in jou stof en rus.

Jy’s ‘n plaas, ‘n poort, ‘n plek van ontmoet,waar hartklop en heildronk saam in stilte gloei.O Karoo, jy’s droog, maar nooit sonder lewe —by die Stasie blom jy, sonder dat jy ooit bewe.

So hier’s my woorde, met stof onder die spykers:Dankie vir die skoonheid in jou ruwe are.Calitzdorp Stasie — jy’s nie net ‘n stop nie,jy’s ‘n begin van iets wat nooit verdwyn nie.